Με ορμή αγαπώ, με ορμή απεχθάνομαι. Ολοκληρωτικά. Και έτσι η κακή σχέση με τα σημεία στίξης με μεταμορφώνει αυτομάτως σε Drama Queen.  Μέσα στο αίμα μου θα υπάρχει πάντα η Ηλέκτρα, αδικημένη μέχρι τα μπούνια. Θα ζει και θα βασιλεύει μια Ιουλιέτα, με έναν έρωτα ανεκπλήρωτο. Θα περιφέρεται νωχελικά μια Ήλια, που πάνω στο τσακίρ το κέφι θα πέφτει στη μαύρη στεναχώρια.

Δεν είναι ζωή αυτή αγάπη μου, ένα μονόπρακτο είναι.

Έτσι και τώρα που φεύγεις εσύ παλιόπαιδο και πας σε άλλα λιμάνια (κυριολεκτικά) εγώ θα αρχίσω να τραβάω τα μαλλιά μου σαν την Μανιάτισσα τη μοιρολογίστρα. Και αν ξεμείνω από λόγια, στη δική μου τραγωδία θα βάλω μουσική. Μιουζικάλε θα την κάνω την τραγωδία μου, με χορογραφίες Φωκά Ευαγγελινού (γιατί πάμε για μεγάλες επιτυχίες) και πλειάδα γνωστών ηθοποιών. Αλλά συγνώμη στην μαρκίζα πρώτο όνομα το δικό μου, μην τρελαθούμε κιόλας.

Όπως πολύ καλά κατάλαβες αυτό δεν είναι blog, είναι ένα γράμμα προς γνωστό παραλήπτη και άγνωστη διεύθυνση. Και με θέμα έναν αποχαιρετισμό, ένα αντίο και «ένα τα ξαναλέμε» γιατί αλλιώς θα σου λούσω το Flat white σου την επόμενη φορά που θα σε ξαναδώ!

Ήρθες, είδες, αποείδες και τώρα φεύγεις. Στάσου που πας;

Απολογούμαι δε θέλω να σε πιέζω, ξέρω πως είναι οι ευκαιρίες. Έρχονται μια φορά και μετά μουτρώνουν και σου γυρνάνε πλάτη.

Εγώ λοιπόν, εδώ αντιμέτωπη με μια λευκή οθόνη, μια σκέψη να με τριβελίζει και με ένα τραγούδι που λατρεύω από τα μικράτα μου, θέλω απλά να σου πω ένα πράγμα.

Απλό, πολύ απλό και ανθρώπινο … είμαι τυχερή που ζήσαμε όλα όσα ζήσαμε, είμαι τυχερή που είπαμε όσα είπαμε, και είμαι ακόμα πιο τυχερή που με άφησες να τρυπώσω στην καρδιά σου. Έτσι για να ξέρεις έκανες και εσύ το ίδιο.

Θυμάσαι την πρώτη τραγελαφική γνωριμία. Η loud Καλαμαρού και ο υπερόπτης μαρκετίαρ, σε μια συγκρουσιακή συνομιλία, που άφησε ένα ξινισμένο χαμόγελο και ένα φρύδι, το αριστερό κατά προτίμηση, σηκωμένο.

Περασμένα-ξεχασμένα που λέει και το idol Καιτούλα που –ω θεέ μου δηλαδή- αγαπάς!

Έμαθα πολλά για σένα. Έμαθα πολλά από εσένα. Το πιο ωραίο πράγμα όμως είναι ότι μου έβγαλες τον καλό μου εαυτό. Και νομίζω ότι το κάνεις έτσι γενικά, σου βγαίνει αυθόρμητα. Πήγα να πέσω στη λούμπα ότι όλα αυτά ήταν μούφα και ότι κάπου στη γωνία θα μου την φέρεις. Αλλά όχι, είσαι ειλικρινής. Είσαι έτσι. Σκιάχτηκα η κακοποιημένη εργασιακά γυναίκα. Που να το φανταστώ, νόμισα ότι αυτές οι συμπεριφορές υπάρχουν μόνο στις ταινίες και μάλιστα σε κομεντί με την Σάντρα Μπούλοκ. Γιατί αν ζεις για 11 χρόνια σε καθεστώς τρομοκρατίας, καταλαβαίνεις ... Αν έχεις για παράδειγμα τον Εντοργάν για να διαπραγματεύεσαι 11 χρόνια και μετά σου έρθει ας πούμε ένας Ομπάμα… ε! υπάρχει μια διαφορά, απόψεων, πολιτισμού, αισθητικής και φιλοσοφίας. Εσύ δηλαδή ποιον θα προτιμούσες; Τον Ερντογάν ή τον Ομπάμα; Έλα μην τρελαθούμε!

Μακρηγορώ ε;

Άκου το τραγούδι που σου αφιερώνω λέει αυτό:

Souffrir à vouloir mourir…Et se relever…Comme on renaît de ses cendres…Avec tant d'amour à revendre… Qu'on tire un trait sur le passé

Δηλαδή σε ελεύθερη απόδοση αυτό…

Να υποφέρεις τόσο που να ζητάς τον θάνατο (μακριά από μας) και να ξυπνάς, να ξαναγεννιέσαι από τις στάχτες σου και έτσι να ξαναδίνεις αγάπη με όλη σου τη δύναμη, τόσο που να ξεχνάς το παρελθόν.

Σε ευχαριστώ … που με έκανες να ξεχάσω…