Και εξηγούμαι... Ανοίγεις την τηλεόραση και βλέπεις φάτσα-κάρτα μπροστά σου τους υποψηφίους. Αλλάζεις κανάλι, και πάλι τα ίδια πρόσωπα μπροστά σου, με εξαίρεση αυτό του παρουσιαστή.

Bγαίνεις απ' το σπίτι να ξεδώσεις... μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου θα δεις τουλάχιστο δέκα φορές δεξιά και αριστερά στο δρόμο, τα ίδια πάλι πρόσωπα να φιγουράρουν σε γιγαντοαφίσες και να σε «καθοδηγούν». Ψήφισε τάδε... Άσε που αποφασίζουν από μόνοι τους και χρίζονται ηγέτες.

Μετά από απανωτά εγκεφαλικά και αφού δεν μπορείς να συγκεντρωθείς ούτε στην οδήγηση, φτάνεις στον προορισμό σου. Κάθεσαι να πιεις έναν καφέ και αρχίζει αμέσως η συζήτηση για τα ίδια ακριβώς άτομα. Και μάλιστα σε τόνους τόσο έντονους, λες και μένουν μαζί στο ίδιο σπίτι, λες και τους έθιξες το συγγενή.

Επιλέγεις βουνό για να εγκαταλείψεις έστω και για λίγες ώρες τη βαβούρα της πόλης, και μάλιστα το πιο απομονωμένο χωριό... Το ανακάλυψαν δυστυχώς και αυτό (το ανακαλύπτουν μια φορά κάθε πέντε χρόνια). Και εκεί που πας να ησυχάσεις, συναντάς τα ίδια ακριβώς πρόσωπα της τηλεόρασης, των πινακίδων και της συζήτησης του καφέ, συνεπικουρούμενα από ένα τσούρμο θιασώτες (εκλογικό επιτελείο λέγεται).

Και αφού τα νεύρα σου έχουν γίνει πλέον τσατάλια και η πολυπόθητη ησυχία, την οποία έψαχνες μετά μανίας, μετατράπηκε στο μεγαλύτερο σαματά, αποφασίζεις να επιστρέψεις και πάλι στη βάση σου. Ανοίγεις λοιπόν το γραμματοκιβώτιο του σπιτιού σου να πάρεις την αλληλογραφία σου και αραδιάζονται μπροστά σου δέσμες πανάκριβων χαρτιών με θέσεις και απόψεις (τάχα), και φυσικά τη φάτσα των ίδιων ατόμων που προσπαθείς να στείλεις στο πυρ το εξώτερον, αλλά δεν τα καταφέρνεις.

Κλείνεσαι, λοιπόν, στο σπίτι. Η τηλεόραση αποτελεί απαγορευμένη επιλογή, αφού με το πάτημα ενός κουμπιού θα τους δεις και πάλι φάτσα-κάρτα μπροστά σου. Το ραδιόφωνο επίσης, αφού η διαπεραστική φωνή τους θα σου ξυπνήσει και πάλι τις ίδιες εφιαλτικές εικόνες. Καταλήγεις λοιπόν στο κρεβάτι με την ελπίδα, μετά από μια τέτοια πλύση εγκεφάλου, να μη σε επισκεφθούν στα όνειρά σου...