Η Κυπριακή Δημοκρατία ιδρύθηκε μέσα από απελευθερωτικούς αγώνες. Ο αγγλικός ζυγός έφυγε μετά από κινητοποίηση, αγώνες και αυτοθυσίες. 

Και να, η ΚΔ με μια συνθήκη, της Ζυρίχης-Λονδίνου στην παρουσία των 3 εγγυητριών δυνάμεων. Η Κύπρος, απούσα.

 

Κατοχυρώνεται η ανεξαρτησία μας, παραδίδεται το Σύνταγμα. Δοτό....Ακολουθεί η συνθήκη εγγύησης. Πού να ξέρανε τότε, τι θα γινόταν σήμερα. Ίσως και να προέβλεψαν τα γεγονότα, κάποιοι. Όπως ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης…

 

Να 'χαμε Pαλληκαρίδιες στα έδρανα της Βουλής. Δυο-τρεις, όχι παραπάνω.

 

Κι αν ο ήρωας ήταν αγωνιστής, αυτό οφείλεται στις τότε συνθήκες. Σήμερα ο Ευαγόρας ίσως να φορούσε γραβάτα και κοστούμι. Να ήταν διεκδικητικός, αλλά όχι προκλητικός. Να ήξερε από ισορροπίες. Πολιτικός, χωρίς μισθό. Να χαμογελούσε στον αέρα της ελευθερίας. Να κοιτούσε τον Πενταδάκτυλο με θλίψη.

 

Έτσι, όπως τον μάθαμε μέσα από τα μπλε τετράδια του Δημοτικού, ξέρουμε, θα μιλούσε από καρδιάς. Θα σκεφτόταν το λαό, όχι την καρέκλα, όχι το show. Θα ήταν ένας από τους πολιτικούς που θέλει και αγαπά η Κύπρος. Φαντάζεστε;

 

Μου αρέσει να τον αποκαλώ πρώτα «ποιητή» και μετά όλα τ’ άλλα. Γιατί απ’ την ποίησή του ανοίγει ο ορίζοντας για να διαβάσει κανείς το μυαλό του, τις ιδέες, το όραμά του.

 

Ένας οραματιστής, ετών 17. Έχουμε πολλούς σήμερα στην Κύπρο;

 

Ήθελε μόνο να αναπνεύσει «λίγο ελεύθερο αέρα». 

 

«Τα σκαλοπάτια θ΄ ανεβώ, θα μπω σ΄ ένα παλάτι, το ξέρω θαν απάτη, δεν θαν αληθινό», έγραφε λίγο πιο κάτω στο σημείωμα που τοποθέτησε κρυφά στο σχολείο ώρες πριν από τη δίκη.

 

Ήξερε τι θα ακολουθούσε όταν εγκατέλειπε το σχολείο και τους συμμαθητές του. Οφθαλμαπάτη; Ναι. Και τι σημασία έχει;

 

Μες το παλάτι έψαχνε το θρόνο και τον βρήκε.