Στο ΔΗΚΟ βρίσκεται σε εξέλιξη μια μάχη, ο νικητής της οποίας θα στεφθεί «ηγεμόνας» του κόμματος στις επερχόμενες εκλογές. Οι δύο υποψήφιοι ακολουθούν από κάποιο μοντέλο στρατηγικής για να κερδίσουν τον «πόλεμο».

Ο Νικόλας Παπαδόπουλος θα πρέπει να δει ότι ο Μάριος Κάρογιαν, εκ των  πραγμάτων, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως «απόλυτος ηγεμόνας»(κατά Μακιαβέλι) του κόμματος. Είναι ο πρώτος πρόεδρος του ΔΗΚΟ που δεν είναι ισχυρός-απόλυτος ηγεμόνας-σύμβολο, αλλά «κατ΄ανάγκη» πρόεδρος ως ο μόνος συντονιστής των διαφόρων τάσεων, όπως προέκυψαν διαχρονικά, εντός του κόμματος.

Συνεπώς, είναι μεν σχετικά εύκολο για τον Νικόλα να αποκαθηλώσει τον Μάριο ως άτομο, αφού δεν είναι «απόλυτος» αλλά πολύ δύσκολο να διατηρήσει την υπεροχή, λόγω των διαφορετικών τάσεων που θα κληθεί να διαχειριστεί καθώς θα είναι πολύ δύσκολο να ελέγξει τους «ευγενείς» τους οποίους ο Μάριος τοποθέτησε, αλλάζοντας αρκετά τη δομή του Τάσσου. Ο Νικόλας δηλαδή δεν θα βρει έτοιμο το χαλί που του έστρωσε ο πατέρας διότι ο Μάριος, αν και δεν  κατάφερε να στρώσει  το δικό του χαλί, ωστόσο έκανε τις αλλαγές του.

Στην περίπτωση  του «απόλυτου ηγεμόνα», (που δεν ισχύει για το σημερινό ΔΗΚΟ), δύσκολα θα μπορούσε ο νέος διεκδικητής να αποκαθηλώσει τον υφιστάμενο, διότι θα τους έβρισκε όλους ενωμένους υπό τον "μεγάλο αρχηγό". Ως εκ τούτου, θα σύμφερε στον νέο διεκδικητή να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις για να νικήσει και να μην βασίζεται στις «εξεγέρσεις» και στην εύνοια των «ευγενών» αφού ο υφιστάμενος ηγεμόνας δεν θα επέτρεπε τη δημιουργία μιας τέτοιας κατάστασης. Αν τα κατάφερνε όμως να νικήσει, εύκολα θα διατηρούσε την νίκη, διότι δεν θα υπήρχε κάποιος με συγκεντρωμένη δύναμη για να αντισταθεί στον νέο "ηγεμόνα".

To μοντέλο στρατηγικής  του Κάρογιαν

Ο Κάρογιαν θα ακολουθήσει αναγκαστικά το μοντέλο του «ηγέτη-συντονιστή». Δεν συγκεντρώνει όλη τη δύναμη στα χέρια του ως "απόλυτος ηγεμόνας" αλλά χρειάζεται τους λιγότερο απο εκείνον δυνατούς, που έχουν όμως μια σεβαστή δύναμη, για να καταφέρει να συνεχίσει να ελέγχει το κόμμα και τους μηχανισμούς και ταυτόχρονα να είναι σε θέση να συντονίζει τους διάφορους «ευγενείς» για να διατηρεί μια ισορροπία μέσα στο κόμμα του.

Καθώς δεν φέρει τον «πατρικό μανδύα» (όπως οι Νικόλας, Μάρκος), με την ανάληψη της προεδρίας του ΔΗΚΟ, ο Κάρογιαν τοποθέτησε σε θέσεις κλειδιά τους δικούς του «ευγενείς» διαμορφώνοντας και ελέγχοντας τον μηχανισμό του κόμματος.

Μπορεί, συνεπώς, ο νέος διεκδικητής να ποντάρει στην απόκτηση της εύνοιας των «ευγενών» και να στηριχτεί σε αυτήν.

Ο "απόλυτος ηγεμόνας" Σπύρος...

Μετά τον «απόλυτο ηγεμόνα», σύμβολο για το ΔΗΚΟ, Μακάριο, ο Σπύρος εδραιώθηκε και άφησε το δικό του στίγμα παραμερίζοντας διάφορους «ευγενείς» του Μακαρίου, δημιουργώντας μια γερή βάση δικών του «ευγενών». Εξάλλου αυτό το δρόμο που χάραξε ο Σπύρος ακολουθεί σήμερα ο εν δυνάμει μελλοντικός ηγεμόνας Μάρκος, ο οποίος φέρει και τον  «πατρικό μανδύα».

Ο "απόλυτος ηγεμόνας" Τάσσος...

Όταν ανέλαβε ο Τάσσος βρέθηκε αντιμέτωπος με την κατάσταση των "ευγενών" που άφησε πίσω ο Σπύρος και έπρεπε ουσιαστικά να αντιμετωπίσει ένα «κυπριανικό» κόμμα. Με τις δικές του αλλαγές κατάφερε όμως να εδραιωθεί ενώ στο τέλος επικράτησε και εκείνος ως «απόλυτος ηγεμόνας» γεγόνος  που επιτρέπει στον Νικόλα να κάνει χρήση του εν λόγω «μανδύα».

Ο "συντονιστής" Μάριος...

Αποτέλεσμα, μετά από τόσες αλλαγές και ζυμώσεις,  το ΔΗΚΟ εξελίχτηκε έχοντας στις τάξεις του διάφορες τάσεις. Σε αυτό το σημείο ο Μάριος Κάρογιαν ανέλαβε το κόμμα ως «συντονιστής» των ευγενών και όχι ως "απόλυτος ηγεμόνας" και βασίζει την διατήρηση της «ηγεμονίας» του, αφενός στην ισορροπία ισχύος των "ευγενών" και αφετέρου στην εύνοια των «ευγενών» που ο ίδιος τοποθέτησε ή με τις πράξεις του ευνόησε και ως εκ τούτου περιμένει «back up». Από την άλλη όμως «όποιος πιστεύει ότι οι μεγάλοι άνδρες με τα ευεργετήματα μπορούν να καταφέρουν να ξεχαστούν οι παλιές αδικείες, απατάται», όπως υποστηρίζει ο Μακιαβέλι, και για αυτό ο Νικόλας μπορεί να αποταθεί ζητώντας στήριξη σε εκείνους τους «ευγενείς» που απογοητεύτηκαν έστω και μια φορά από τον Κάρογιαν.

Ο "πατρικός μανδύας" του Νικόλα και η ικανότητα...

Ο Νικόλας έχει επιπλέον το πλεονέκτημα ότι φέρει τον μανδύα του πατέρα, που του δίνει κάποιο προβάδισμα και είναι επίσης ο "αμφισβητητής" της επιλογής για τη συγκυβέρνηση. Μάλιστα δεν φοβήθηκε να ρισκάρει να εναντιωθεί στην απόφαση της βάσης του κόμματος και διαχωρίζοντας τη θέση του κέρδισε ακόλουθους τους οποίους ενδεχομένως δεν είχε προηγουμένως ή δεν ήξερε ότι είχε. Μέτρησε, ουσιαστικά, με αυτό τον τρόπο, τη δύναμη του και μάλλον δεν απογοητεύτηκε. Γνωρίζει συνεπώς κάποιους από τους πραγματικούς υποστηρικτές (εκτός από τους σίγουρους) και άρα δεν στοχεύσει στα τυφλά ή στο περίπου. Πιθανόν όμως να έχασε κάποιους άλλους αλλά μάλλον δεν τον ενοχλεί διότι μπορεί να ήταν εν δυνάμει υποστηρικτές,  ταλαντεύονταν όμως ανάμεσα στις δύο επιλογές.

Διεκδικεί λοιπόν το ίδιο που θα διεκδικίσει και ο Μάρκος στο μέλλον που σημαίνει ότι οι ιστορικοί αντίπαλοι (με φόντο την κληρονομιά του απόλυτου ηγεμόνα/πατερά) είναι οι Μάρκος –Νικόλας. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο που κανένας δεν ενοχλεί/αμφισβητεί τον Μάρκο ο οποίος θέλει συνειδητά  να βρίσκεται σήμερα στο δεύτερο σκαλοπάτι του βάθρου.

Η διαχείριση των τάσεων και ο έλεγχος των "ευγενών"...

Αν ο Νικόλας κερδίσει τη μάχη, θα έχει να αντιμετωπίσει άλλη μια πρόκληση: Θα πρέπει να πάρει με το μέρος του τους «ευγενείς» και να καθορίσει όρια στην αύξηση της δύναμης τους ώστε να είναι αφενός ευρύτερα αποδεκτός μέσα στο κόμμα του και  αφετέρου να μην εξαρτιέται πλέον από τη δύναμη των άλλων και την τύχη, αλλά από τη δική του δύναμη. Θα πρέπει επίσης να αποδυναμώσει ή να παραμερίσει όσους ευνοούσαν την προηγούμενη διοίκηση. Μετά από αυτό θα πρέπει να  τοποθετήσει ή να ενισχύσει τους δικούς του  και να κατοχυρωθεί με αυτούς. Διότι «αυτός που βασίζεται  λιγότερο στην τύχη και περισσότερο στην ικανότητα» ή στον συνδυασμό τύχη-ικανότητα, διατηρείται περισσότερο.

Αν κερδίσει ο Νικόλας θα είναι λόγω της ευνοιας του πατρικού μανδύα (Τύχη), αλλά και ως η διαφορετική τάση που επικράτησε, μαγνητίζοντας άλλες τάσεις και ενισχύοντας τη δική του. (Ικανότητα). Στην περίπτωση που καταφέρει να πάρει με το μέρος του εκείνους τους "ευγενείς" που μπορούν να καθορίσουν αποτελέσματα και να επηρεάσουν, σε συνδυασμό με την τύχη του «μανδύα» και την υποσχόμενη ιδιοφυή ικανότητα, τότε θα κερδίσει τη μάχη. Το δύσκολο κομμάτι θα είναι η διατήρηση των ισορροπιών και ο ρόλος του συντονιστή που έπαιζε πολύ καλά ο Κάρογιαν.

Αν κερδίσει τη μάχη ο Κάρογιαν, θα είναι ως συντονιστής των τάσεων διότι δεν κατάφερε ή δεν είχε τα φόντα να καθιερωθεί ως «απόλυτος ηγεμόνας».

Follow me on Twitter

[email protected]