3η Αυγούστου 2009, 4 χρόνια πριν τέτοια μέρα η Ανόρθωση έγραφε ιστορία, ιστορία τέτοια που μόνο η Ανόρθωση ξέρει να γράφει. Έζησα το έπος της Τραπεζούντας ως απεσταλμένος του «Φιλελεύθερου» και θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που βίωσα αυτή την εμπειρία και έζησα ένα πραγματικά ανεπανάληπτο γεγονός γεμάτο συναισθήματα που δύσκολα περιγράφονται.

«Ήμουν και εγώ εκεί!»

«Ήρθαμε και πήραμε την πρόκριση εδώ». Εδώ, εδώ στον Πόντο, στην Τραπεζούντα, μέσα στο φλεγόμενο «Αβνί Ακέρ», την πήραμε και φύγαμε, με το κεφάλι ψηλά.  Σκυμμένα κεφάλια είχαν μόνο οι Τούρκοι, αυτοί ήταν... τάβλα, όπως έλεγε το σύνθημα. Εμείς μεθυσμένοι από την πρόκριση δεν σταματήσαμε να τραγουδάμε «Ήρθαμε και πήραμε την πρόκριση εδώ!». Ήταν το σύνθημα-έμπνευση της στιγμής... Αλήθεια ποιος θα μας το έλεγε... Πριν επανέλθουμε όμως στο πιο γλυκό φινάλε, στο «εδώ», υπάρχει ένα οδοιπορικό 48 ωρών. Ένα οδοιπορικό που άρχισε αργά το βράδυ της Δευτέρας.

Εκατόν πενήντα ελληνικές ψυχές με τις ευχές όλων των Κυπριών αναχωρούσαμε για την Τραπεζούντα. Ήταν η πτήση της... ελπίδας, του πόθου για ότι άρχισε ωραίο στο ΓΣΠ, να μην τελειώσει με... πόνο. Η αισιοδοξία διάχυτη, δεν γίνεται να μην τα καταφέρουμε, μπορούμε και το κυριότερο, το θέλουμε πολύ.

Λίγος φόβος για το άγνωστο του ταξιδιού, υπήρξε. Τι θα γίνει; Πρέπει να φοβόμαστε; Τα μηνύματα που έφταναν από την Τραπεζούντα έκαναν λόγο για κλίμα φανατισμού και τρομοκρατίας. Τίποτα δεν πτοεί την αποστολή, με μια στάση στην Δαμασκό βάλαμε πλώρη για την Τουρκία, Τραπεζούντα ερχόμαστε. Εκεί φτάνουμε τις πρώτες πρωινές ώρες.

Το σχέδιο των Τούρκων ήταν να μας εξευτελίσουν... Μπροστά στις κάμερες μας αναγκάζουν να βγάλουμε παπούτσια και κάλτσες, για να ικανοποιήσουν τον εγωισμό τους. Τούρκοι υπάλληλοι του αεροδρομίου να κάνουν νοήματα ότι μας περιμένει μια πεντάρα, μας βλέπουν υποτιμητικά, μας χλευάζουν. Ο ψυχολογικός πόλεμος άρχιζε... Η αποστολή της ομάδας καταλύει στο ξενοδοχείο, για ύπνο και ξεκούραση.

Τρίτη πρωί, οι ποδοσφαιριστές ξεκουράζονται στο ξενοδοχείο. Όλοι οι οπαδοί που (διέμεναν σε άλλο ξενοδοχείο) περνούν από εκεί, για μια σύντομη βόλτα, για μια κουβέντα «τονωτική» προς τους παίκτες, να μην φοβηθούν και αυτοί θα είναι στο πλευρό τους. Τους μεταφέρουν μηνύματα από την Κύπρο, «όλοι είναι μαζί σας», τους τονίζουν...

Προσκύνημα στην Παναγία Σουμελά

Οι πλείστοι οπαδοί και συνοδοί της αποστολής πάνε για προσκύνημα στην Παναγία του Σουμελά. Για μια προσευχή, για μια ευχή... Λίγο μετά το μεσημέρι ο Τιμούρ Κετσπάγια μιλά στους Κύπριους δημοσιογράφους.

Μιλά με χαμόγελο, ευγενικά και ήρεμα, δεν υπάρχει φόβος. Υπάρχει θέληση στα λόγια του, πειθώ, μας βλέπει στα μάτια «ήρθαμε για να πάρουμε την πρόκριση και είμαστε έτοιμοι». Δίνουμε ραντεβού για την νυκτερινή προπόνηση...

Δεν προλαβαίνουμε να στείλουμε τις ανταποκρίσεις και τρέχουμε ξανά στο ξενοδοχείο της αποστολής. Μαζεύτηκαν 500 οπαδοί της Τραπεζούντας. Φώναζαν συνθήματα («η Κύπρος είναι τούρκικη» κ.α), απειλούν, βρίζουν, έκαναν άσεμνες και άλλες χειρονομίες, δοκίμασαν να σπάσουν τον τριπλό αστυνομικό κλοιό για να επιτεθούν στους παίκτες της Ανόρθωσης. Από τέτοια εκδήλωση βέβαια δεν μπορούσαν να λείπουν οι «γκρίζοι λύκοι». Κατέθεσαν στεφάνι με το έμβλημα τους κάνοντας την κηδεία της Ανόρθωσης (κούνια που τους κούναγε…).

Ήρεμα τα πράγματα στο στάδιο. Εξαιρουμένου βέβαια του γυμνασίαρχου, που δεν μας αφήνει να κάνουμε την δουλειά μας. Διακόπτει τον πρόεδρο Ανδρέα Παντελή ενώ έκανε τηλεφωνικές δηλώσεις. Μάγκας ο πρόεδρος, τον βάζει στην θέση του με δυο κουβέντες. Ο Τούρκος συνετίστηκε, μας κέρασε και τσάι μετά, ήταν γλυκό στην γεύση και όχι σαν αυτό που θα του κερνούσε η Ανόρθωση 24 ώρες μετά...

Προπηλακισμός δημοσιογράφων…

Φεύγουμε από το στάδιο. Πέντε συνάδελφοι κα τρεις οπαδοί… Μας βρίζουν καμιά πενηνταριά νεαροί Τούρκοι. Δεν μας αφήνουν να πάρουμε ταξί, τα πράγματα γίνονται χειρότερα, άρχισαν οι απειλές, προπηλακισμοί, οι αστυνομικοί όχι μόνο κοιτάνε απαθέστατα, αλλά γελάνε. Με την βοήθεια δύο Τούρκων συναδέλφων (και μπράβο τους) φυγαδευόμαστε με ταξί και παίρνουμε μια πρώτη γεύση για το τι μας αναμένει.

Το βράδυ εκατό μέτρα από το ξενοδοχείο, σε νυκτερινό μαγαζί όπου βρίσκονταν και Κύπριοι γίνεται απόπειρα φόνου και τον επίδοξο φονιά πυροβολούν αστυνομικοί. Πανικός στο ξενοδοχείο, οι αστυνομικοί που φύλαγαν το ξενοδοχείο κλειδώνουν τις πόρτες. Σιγά - σιγά επιστρέφουν όλοι, μέχρι να μετρηθούμε να δούμε ότι ήμασταν όλοι εκεί σώοι και αβλαβής, πήγε η ψυχή μας στην Κούλουρη...

Τετάρτη, η μέρα του αγώνα. Όλοι μια γροθιά. Οι Τούρκοι συνεχίζουν την προπαγάνδα και τον φανατισμό δια μέσω των ΜΜΕ. Η αποκάλυψη του «Φιλελεύθερου» για call girls, δώρο της διοίκησης της τουρκικής ομάδας, κάνει αίσθηση. Διαβήματα της Ανόρθωσης προς τους παρατηρητές και την ΟΥΕΦΑ να προλάβουμε το κακό. Γίνονται γνωστά και τα επεισόδια της προηγούμενης και το θερμόμετρο ανεβαίνει. Τα μηνύματα από Κύπρο πληθαίνουν και είναι πιο έντονα.

Το ρεζουμέ όλων αυτών είναι ότι «δεν παίζεται για την Ανόρθωση, παίζεται για την Αμμόχωστο, για την Κύπρο, για όλους εμάς». Πανικός και στα ΜΜΕ της Ελλάδας. Συνάδελφοι μας ζητούν την βοήθεια για να μεταδώσουν το κλίμα, τώρα κατάλαβαν τι παίζεται. Γινόμαστε και ανταποκριτές ελλαδικών ΜΜΕ, δεν λέμε όχι, είναι χρέος μας, να ακουστούμε παντού, να μάθει ο κόσμος, να συσπειρωθεί γύρω από τους παίκτες. Όλος ο ελληνισμός, μια γροθιά, μια ψυχή.

Ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο…

Στις 5:00μμ πάμε στο στάδιο. Είμαστε μόνοι, ούτε η ομάδα δεν ήρθε. Μας «καλοβλέπουν», μας κάνουν συστάσεις να μην πανηγυρίσουμε αν πετύχει γκολ η Ανόρθωση, για το καλό μας... Τι λες ρε, μπορείς να συγκρατήσεις το συναίσθημα, το μεγαλείο μιας στιγμής... Στις 5:50μμ έρχονται οι Κύπριοι οπαδοί. Πρώτος μπαίνει στην εξέδρα, οπαδός του ΑΠΟΕΛ (ρε φίλε, συγγνώμη που δεν συγκράτησα το όνομα σου για να το γράψω και απολογούμαι ειλικρινά) με πορτοκαλί φανέλα και την Ελληνική σημαία με την Κύπρο και τον Παρθενώνα στην μέση. Τον βρίζουν περίπου 8,000 Τούρκοι οπαδοί που ήταν ήδη στις εξέδρες. Δεν καταλαβαίνει, χορεύει, χοροπηδά, ανοίγει την σημαία, μέσα στο «Αβνί Ακέρ», στήνει δικό του χορό, χορεύει τα ποντιακά τραγούδια που ακούγονται από τα μεγάφωνα. Ακολουθεί ο επόμενος και ο επόμενος και ο δύο οπαδοί της Σαλαμίνας με φανέλα της ομάδας τους και κασκόλ της Ανόρθωσης, σιγά-σιγά μπαίνουν όλοι. Ανοίγουν τις σημαίες, τις κυπριακές, τις ελληνικές, τον «Φοίνικα». Έχουν θράσος, πιστεύουν...

Οι Τούρκοι ανταποδίδουν με γιγαντιαίες σημαίες του ψευδοκράτους. Οι δικοί μας δεν πτοούνται από τις βρισιές και τα αντικείμενα (κυρίως πέτρες) που πέφτουν βροχή. Τραγουδάνε για την «Αμμόχωστο», ψέλνουν τον εθνικό ύμνο κι ας μην ακούγονταν καθώς, οι Τούρκοι αποδοκίμαζαν και έβριζαν εν χορώ συνεχίζοντας να ρίχνουν αντικείμενα.

Ανάβει ξανά η κερκίδα των 150 οπαδών της ομάδας μας, όταν στις 6:35μμ κάνουν την εμφάνιση τους στον αγωνιστικό χώρο οι παίκτες  για την πρώτη «αναγνώριση». Δεν είναι μόνοι, βλέπουν τους 150 ηρωικούς οπαδούς που αψήφησαν το ρίσκο και πήγαν στην Τουρκία. Τους χειροκροτούν και ανταποδίδουν. Το μήνυμα δόθηκε: «Δεν είστε μόνοι, είμαστε εδώ μαζί σας, στο πλευρό σας , παίξτε για εμάς, για την Αμμόχωστο για την Κύπρο». Δεν είναι εθνικιστικά αυτά, μόνο όσοι ήταν εκεί, στο «Αβνί Ακερ» μπορούν να καταλάβουν... Στο στάδιο μπαίνουν και οπλισμένοι στρατιώτες.

Το παιγνίδι αρχίζει, οι Τούρκοι πιέζουν, η Ανόρθωση στέκει καλά. Και εκεί που φάνηκε ότι θα έκλεινε το ημίχρονο 0-0  ήρθε η ψυχρολουσία στο 40’, 1-0 με τον Φατίχ Τεκέ που έχει το… άγγιγμα του Μίδα.
Τελειώνει το ημίχρονο, δεχόμαστε πίεση στο δεύτερο 45λέπτο, η «Κυρία» στέκει όρθια, το παλεύει. Στο 74’ ο Κατσαβάκης αποβάλλεται, το στάδιο φλέγεται, δύσκολα τα πράγματα, είμαστε με δέκα... Και όμως η ομάδα αντέχει, δυνάμωσε, δυνάμωσε αγωνιστικά και ψυχολογικά, ο χρόνος κυλά οι Τούρκοι πνίγονται...  Και πνίγηκαν εκεί στην Μαύρη Θάλασσα όπου ήθελαν να μας ρίξουν...

Ανελέητος πετροπόλεμος…

Πετυχαίνουν γκολ. Παγώσαμε, δεν μπορεί, δεν γίνεται... Ο Αυστριακός βοηθός με κάποια καθυστέρηση (μας φάνηκε αιώνας…) σηκώνει στο σημαιάκι (ήταν καθαρό οφσάιντ αλλά, να είναι καλά). Οι Τούρκοι ξαπλώνουν στο χόρτο πριν τελειώσει το παιγνίδι. Οι οπαδοί μας φυγαδεύονται εν μέσω καταιγισμού πετρών, κυριολεκτικός λιθοβολισμός. Δεν είδαν το τέλος, δεν το χάρηκαν στο γήπεδο έτρεχαν να σωθούν προς τα λεωφορεία. Ήταν γλυκό όμως…

Το τελευταίο σφύριγμα ήταν το πιο γλυκό άκουσμα. Όλοι οι παίκτες ένα κουβάρι, τα κατάφεραν, όλη η Κύπρος στους δρόμους, στιγμές EURO 2004 μας ενημερώνουν από την Κύπρο...
Εμείς εκεί στα δημοσιογραφικά, πανηγυρίζουμε δειλά, με σφιγμένο χαμόγελο, μας απειλούν, μας ρίχνουν αντικείμενα, μας κλείνουν τα τηλέφωνα. Κάνουν τα δικά τους, αυτά που ξέρουν... Πάμε στην διάσκεψη, ο Γκιουνές δεν περίμενε τον Τιμούρ, άρχισε να μιλά και μόλις τελείωσε έφυγε. Άντε γεια! Μετά μίλησε ο Τιμούρ με χαμόγελο με ικανοποίηση... Ρωτούσαν μόνο οι τούρκοι συνάδελφοι, εμείς ανταλλάξαμε ματιές με τον Τιμούρ και συνεννοηθήκαμε.

Η απόλυτη αποθέωση…

Μετά η φυγάδευση, την απόδραση, δύο λεωφορεία με τους ποδοσφαιριστές, την διοίκηση και τους δημοσιογράφους. Δεχόμαστε πέτρες, σπάνε τζάμια, οι αστυνομικοί ρίχνουν προειδοποιητικούς πυροβολισμούς για να αποτρέψουν τους Τούρκους οπαδούς. Ευτυχώς φτάνουμε στο αεροδρόμιο. Ήρεμα τα πράγματα εκεί. Συναντιόμαστε με τους οπαδούς και έγινε το έλα να δεις. Αυτοί βλέποντας τους παίκτες αρχίζουν να ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο... Στιγμές συγκινητικές, απερίγραπτες, δύσκολο να περιγράψουμε τα συναισθήματα...

Μέσα στο αεροδρόμιο της Τραπεζούντας ακούεται ο Εθνικός Ύμνος, ακούεται το τραγούδι – σύμβολο του Στέλιου Χιώτη. «Αμμόχωστος»… Δάκρυα χαράς, ρίγη συγκίνησης, βουρκωμένα μάτια. Η απόλυτη αποθέωση για τους παίκτες, η δικαίωση για τους οπαδούς, την διοίκηση.
Αγκαλιές, φιλιά, σκηνές ανεπανάληπτες. «Ήρθαμε και πήραμε την πρόκριση εδώ!» και πάμε στην Κύπρο… Για να πάρουμε την πρόκριση εκεί... Χαλασμός κόσμου στο αεροπλάνο, ποια κούραση, ποιος ύπνος, δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ. Φτάνουμε Δαμασκό, ανοίγουμε τα κινητά, δεν πιστεύουμε αυτό που μας λένε. Υποδοχή ηρώων για τους παίκτες από χιλιάδες κόσμου, όλη η Κύπρος μια γιορτή... Τα υπόλοιπα τα ζήσατε, τα είδατε, τα χαρήκατε.

Όσο για τους οπαδούς που βρέθηκαν στην Τραπεζούντα, ένα να ξέρουν, βρέθηκαν σε ένα ιστορικό παιγνίδι που θα είναι παντοτινά σημείο αναφοράς. Γι’ αυτό και δικαιούνται να λένε με όλη την δύναμη της ψυχής τους, ο καθένας από αυτούς: «Ήμουν και εγώ εκεί!».

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ»